Νίκος Μαραντζίδης καθηγητής Πολιτικών Επιστημών: Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια διαμορφώνεται στη νεολαία μια νέα “γενιά Πολυτεχνείου”

«Διαισθάνομαι πως για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η νεολαία διαμορφώνει ένα συλλογικό ταυτοτικό βίωμα που θα τη σημαδέψει. Κατ’ αναλογία, ας πούμε, με τη γενιά του Πολυτεχνείου που σημαδεύτηκε ..από τη δικτατορία και την εξέγερση του 1973, και στη συνέχεια από την πτώση της Χούντας, η γενιά αυτή των νέων σημαδεύτηκε από τη δεκαετή οικονομική κρίση και τις πολιτικές της πανδημίας ως αποκορύφωμα».
Τα παραπάνω σημειώνει με συνέντευξή του στο iEidiseis o Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής και πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας, ενώ προσθέτει: «Αυτό το κοινό βίωμα μιας γενιάς ανθρώπων δεν είναι στενά πολιτικό, όπως ήταν στην προηγούμενη γενιά, όμως ενέχει πολιτικές απολήξεις καθώς είναι οι πολιτικές για την πανδημία και οι επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης που έχουν συμβάλει τα μέγιστα σε αυτό το αίσθημα της οργής».

Ο Νίκος Μαραντζίδης εκτιμά πως η ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας «θα εκφραστεί αναμφίβολα, όμως δεν είναι βέβαιο ούτε τι κατεύθυνση ακριβώς θα πάρει ούτε πόσο καιρό θα κρατήσει. Επιπλέον, για μια σειρά λόγους, η εκλογική επίδραση των νέων είναι μικρή στο ελληνικό εκλογικό σκηνικό, οπότε βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον οι νέοι δεν πρόκειται να επηρεάσουν σοβαρά τους συσχετισμούς στην κεντρική πολιτική σκηνή». Ταυτόχρονα υπογραμμίζει πως «διαμορφώνεται μια νέα κουλτούρα κινητοποίησης που νομίζω θα μας απασχολήσει σοβαρά και το επόμενο διάστημα».

Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα την ελληνική νεολαία κ. Μαραντζίδη;

Την χαρακτηρίζει ο θυμός και η οργή. Βιώνει ένα αίσθημα «ασφυξίας» και αδικίας που την διαπερνά στο σύνολο της. Την προηγούμενη δεκαετία της κρίσης, οι νέοι ηλικίας 18-35 ετών ήταν αυτοί που χτυπήθηκαν σκληρότερα από όλους από την κρίση. Αντιμετώπισαν τεράστια ποσοστά ανεργίας (πάνω από 50%), βρέθηκαν σε συνθήκης δραματικής υποαπασχόλησης και εξευτελιστικά χαμηλών αμοιβών, βίωσαν παρατεταμένα την έλλειψη προοπτικών και υποβάθμιση της ζωής τους. Πολλοί από αυτούς αναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο του εξωτερικού προσπαθώντας να χτίσουν τη ζωή τους.

Τώρα, η πανδημία, και κυρίως οι πολιτικές που αποφασίζονται σε σχέση με αυτήν, τους δίνουν ένα ακόμη σκληρό χτύπημα, που οι ίδιοι μάλιστα το βιώνουν ως κατάφορη αδικία. Οι νέοι είναι η ηλικιακή ομάδα που αντιμετωπίζει το μικρότερο κίνδυνο από τον Covid. Λίγοι από αυτούς αρρωσταίνουν σοβαρά, ελάχιστοι κινδυνεύουν να πεθάνουν. Κι όμως, αυτή η ηλικιακή ομάδα, θυσίασε τα περισσότερα: έχασε την εργασία της, της έλλειψε η κανονικότητα των σπουδών της, αναγκάστηκε να ξεσπιτωθεί και να επιστρέψει στην οικογενειακή εστία υποχρεωμένη να συγκατοικήσει με τους γονείς εκ νέου.

Οι νέοι θυσίασαν την κοινωνικότητα τους, την άθληση τους, τις ερωτικές τους σχέσεις, τον ελεύθερο χρόνο τους, την εκφραστικότητα τους, τις ανάγκες τους για δημιουργία και διασκέδαση. Και τι παίρνουν ως αντάλλαγμα; Απολύτως τίποτε, στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη ξύλο στις πλατείες και αστυνομία στα πανεπιστήμια τους. Αντιμετωπίζονται σαν κακομαθημένα παιδιά που δεν έχουν ανάγκες, σαν να μην είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Η νεολαία είναι «ένα καζάνι που βράζει» λοιπόν και κατά τη γνώμη μου «βράζει» δικαίως.

Πηγή: ieidiseis.gr